Dinçer Çankaya: Unutulan Kimsesizlik

Tanrının unuttuğu bir yer
Yalnızlık sonsuzluğu
Umutsuzlar diyarı dört dağ arası
Ölüm mezrası...

Yıkılmış evler virane gönüller
Durmuş bir yaşam
İçim kan ağlıyor kan
Çaresizlik açlık ve kimsesizlik

Öyle bir yer işte burası
Yolu yok yürümeye
Kilometrelerce dağ taş var
Devirmeye
Yoksa hasta yetişmeyecek
Hastaneye

Telefon mu hiç gelmemiş
Suyu dereden bol bol iç
Çık yedi yüz metrelik tepeye
Telefon çeksin inleye inleye
Önlüksüz öğrenciler hepsi
Yardım bekler
Sefilce

Sonsuzluklar diyarı burası
Kötü kaderin en alası
Allah kimseyi düşürmesin buraya
Ne anayla görüşülür ne de yarla
Ağlamaklı olur yürek
Bunlara acımayan harbi kelek

Neyse fazla uzatmayalım
Çilemizi anlatalım

Karakış baş belası metrelerce kar
Cefası
Yol bulmak için öncülerdir köpekler
Karaborsadır tezekler
Çocuklar bir parça ekmeğe muhtaçlar
Fakat bunu bilmeyen bedbahlar var

Düşmanlık almış başını gidiyor feodaller
Çıldırıyor
Yıkılmış bir camii ve cemaati olmayan
İmam
Hepsi birer trajedi
Bir öğretmen var yıllanmış bir okul odasında
Yara hasret yaşama sevdalı tek sırdaşı hayalleri
Ve duvarda masumca takırdayan bir kilise saati
Ne uykusu geliyor
Ne de kötü kaderi onu terk ediyor
Ama kimseler bunları bilmiyor

Siz okuyunca anlarsınız biliyorum
Son model ciplerle geziyorsunuz
Para babasısınız
Umarım çok yücelirsiniz
Yüreğiniz şefkatle dolar
Bu insanlara gelirsiniz beşer onar.

Dinçer Çankaya